دومین مسابقه داستان‌ نویسی

اعظم کمالی گفت:

درخت سیب

درختی بودم تنومند و قوی، با میوه های آبدار، که دل هر بیننده‌ای را به شوق می آورد. سبزی برگها و قرمزی میوه‌ام چنان زیبا بود که همه‌ی مسافرانی که برای استراحت اطراق کرده بودند؛ بدون اینکه از من عکس بگیرند؛ آنجا را ترک نمی‌کردند.

سالیانه مسافران زیادی از آنجا می‌گذشتند و سه_چهار ساعتی برای استراحت و تفریح آنجا می‌ماندند. چه جایی بهتر از سایبان بزرگ درختی که جلویش رودی زلال روان است.
از مسافران بگویم که بعضی با انصاف بودند و هنگام رفتن؛ هیچ آشغالی یا زغال روشنی به جا نمی‌گذاشتند. اما مسافرانی بودند که نه تنها به شاخ و برگ درختان رحم نمی‌کردند و طبیعت را برهم می‌زدند؛ بلکه هنگام رفتن انگار که بار خود را سبک می‌کردند؛ کلی در آنجا رها می‌کردند و زغال را خاموش کرده و نکرده راه می‌افتادند.

یک روزِ بد و شوم، روزی که یکی از آن مسافران تازه به دوران رسیده به تورم خورد. روزی که گرما و آتش را با وجودم احساس کردم؛ چون آتش روشن آنها و باد شدیدی که به وزیدن گرفت؛ یک جهنمی به بار آورد که هیچ کس حریفش نشد.

تا آتش نشانی را خبر کنند و بیاید، من و آن زیبایی به یک باره خاکستر شدیم. بعد از خاموش شدن، تنها چیزی که از من به جا ماند؛ تنه ای بود نیمه سوخته.

فردای آن روز، چند نفری برای پاکسازی آنجا از اجسام و چیز‌های سوخته آمدند. شاخ و برگ سوخته‌ی مرا هم بریدندو کُنده‌ای(تنه‌ی بریده‌ای از درخت) از من به جا ماند. باورم نمی‌شد همه‌ی دارایی و زندگی من را بریدند. مثل مادری که از بچه هایش دل می‌کندو هراسان به این طرف و آن طرف می‌رود؛ انگار من هم از ثمره‌ی زندگیَم دل می‌کَندم. از درون گریه امانم را بریده بود‌؛ اما کسی از حال و روزِ من خبر نداشت. چه میشد کرد؛ وداع کردم و خودم را به دست سرنوشتی که پیش رویم بود؛ سپردم.
چند ماهی گذشت و محیط زیست برای احیای آن محوطه یا پارک، درختان و گیاهان سوخته و بدون ثمر را از ریشه بیرون می‌آورد و یک درخت سر سبز را جایگزین می‌کرد.
نوبت به من رسید. من که با از دست دادن شاخ و برگم اما هنوز خُنَکای آب رود را حس می‌کردم و خودم را موجودِ‌زنده می‌دانستم.
باغبان مهربانی که همیشه به من سر میزد و نگران حال و روزم بود؛ آنها را همراهی می‌کرد.
کارگر ها مشغول خالی کردن خاک در اطرافم شدند، تا مرا از ریشه بیرون بیاورند و به عمرِ 40ساله‌ام پایان دهند.
باغبان اصرار داشت که مرا نگه دارد و می‌خواست، چون کهن ترین درخت بودم؛ یک سال دیگر مهلت بگیرد.

اما خواهشش کارساز نبودو تقریبا یک طرف من دیگر خاک نبود و قسمت زیادی از ریشه ام دیده میشد.
باغبان لابه لای دست کارگران یک چیزی به چشمش آمد. پایین گودال پرید و کارگران را کنار زد. گرمی دستش را روی ریشه ام احساس می‌کردم که با آرامی لمس می‌کردو تکرار می‌کرد:《 می‌دانستم ، می‌دانستم》 بلند شد و ادامه داد:《 من اجازه نمی‌دهم》

از جوانه‌ای کوچک کنار ریشه‌ام حرف می‌زد. یک چیز‌هایی حس کرده بودم، مثل مادری که از ویارش پی به موجودی در درونش می‌برد. حسی وصف‌ناپذیر درونم را روشن کرده بود.

باغبان با تلاشش موفق شد که مرا به زندگی دوباره برگرداند. الان سه سال از آن روز می‌گذرد و من درختی جوانم که باز از سایبان بودن لذت می‌برم. حیف از آن درختان و دوستانِ تنومندم که عمرشان به پایان رسید و نجات پیدا نکردند.

بعد از آن اتفاق نگهبان پارک، اگر مسافری را ببیند که خلاف مقررات پارک عمل می‌کند، به او تذکر دهد و در‌صورت سرپیچی، او را از پارک بیرون بیاندازند.

هرکس جنبه‌ی پارک آمدن ندارد، همان بهتر، در کنج خانه‌اش کِز کند و خانه‌اش را به یک زباله‌دان تبدیل کند.‌ می‌ خواهم از آنها بپرسم:《 اگر کسی در خانه‌ی آنها این بلا را سر محیط خانه‌شان بیاورد، چه حسی دارند؟》

از همه‌ی شما عزیزان یک خواهشی دارم《اینکه مواظب و مراقب محیط زندگی و محیط زیستتان باشید. شما دیدن زیبایی‌ها را دوست دارید، چون زیباترین هستید. نگذارید زیباییها با خرابی در طبیعت تمام شود. محیط زیست هم از شما انتظار دارد. شما که از درک بالایی برخوردارید؛ هیچ وقت به کثیفی و خرابی راضی نشوید. بکوشید بهترین و زیباترین‌ها را ازآن خود کنید.