مسابقه داستان نویسی

فاطمه جعفری کار گفت:

با سلام به این روزها که روز پرواز شکست ناپذیر روح بلند انسان به منتهای جمال وکمال خودش است ۰روزی که ائمه علها السلام با دست مبارک پیامبر اکرم مدال بزرگیشان را به انسانها هدیه می دهند ۰ سفر من سفر از خاک است تا به آسمانها اسم این سفر را می گذارم سفر از فرش تا عرش ،سفر من از خوابی شروع شد که دیدم ونفهمیده بودم که آیا این خوابی که من راتا سالها فکر وزندگیم را به خودم مشغول کرد وسالها من را مثل دیوانه ها کرده بود ،چه بود که بعد از سالها،من به واقعیتش پی بردم۰ سالها پیش شاید سال ۱۳۷۸ در خواب بودم که دیدم (من در یک محیط پر از ترس بودم ،چطوری بگم همه جا پراز زنها ومردهای لخت بود که به این طرف وآن طرف سراسیمه می دویدند ۰ من چی؟؟؟!!!نمی دونم لباس من چی بود ،فقط تنها چیزی که می دونم این بود که سراسیمه بین آنها از سویی به سوی دیگر می دویدم ،همه وجودم پر از ترس شده بود،از شدت وحشت این منظره ،فقط نگران به این سو وآن سو شتاب زده می دویدم ۰ هیچ پناهگاه وجای امنی برای من نبود،خدایا کجا پناهگاهی هست ؟؟؟!!خدایا اینجا کجاست ؟؟؟!!!چرا من این بیابان ومحشر کبری گیر کردم ؟؟؟!!!چرا نمی تونم پناهی ،پناهگاهی ،محل امنی ،سایبانی پیدا کنم؟؟؟!!!خدایا چه معصیتهایی به درگاهت کردم که بخشیده نشدم ودر این حال ، مانده ام؟؟؟؟!!! یک مرتبه فرجی شد ،،چه فرجی ؟؟؟!!!به یک باره اسبی مشکی از آسمانها به زمین فرود آمد ۰ خدایا این اسب چیست آیا برای من آمده؟؟؟!!آری برای من است ۰ خوشحال به طرفش دویدم وقبل از اینکه کسی بیاید وهمراه من سوارش شود فورا پا به رکابش که حالا نشسته بود تا من راحت سوارش شوم ،گذاشتم ۰ فورا دستم را دور گردن زیبایش حلقه کردم ونفسی راحت از آخر ششهایم کشیدم ۰ فورا اسب من که خیالش از سوار شدن من ومحکم بودن من روی سینه اش ،آسوده شده بود ، به هوا پرواز کرد ۰ من هم نفسهای بلند وراحتی کشیدم وتمام ریه هایم را از هوای پاکیزه بالا پر کردم ۰ کم کم اسب من بالا وبالاتر رفت ،تا اینکه از ابرها هم بالا رفت ۰ کم کم از خواب پریدم ،دیگر بیدار شده بودم ونه خبری از اسب نجات دهنده من بود نه اون ابرها وآسمان ۰) این آغاز کنجکاوی من برای تعبیر خوابم بود .فردا صبح دخترکم را از خواب صبحگاهیش بیدار کردم وفورا به طرف حمام عمومی خانه پدری حرکت کردیم ،نمی دانم چطوری خودم ودخترکم راشستم چون فقط هدفم مفهوم خواب بود.فورا سراغ آقای عمامه مشکی از سادات دیباجی شهر رفتم که تقریبا سر کوچه حمام بود .تا چشمش به من افتاد ،قبل از اینکه حتی به من ودخترکم که حالا غرق عرق شده بود از بس با عجله به طرف خانه او کشیده بودم ،گفت :بختت بلنده .من که خیلی دلخور وعصبانی شده بودم گفتم : بابا چی می گی از بخت وتخت من گذشته ،این هم نتیجه بخت وتختمه این دخترمه .تا دید که دست دخترکی در دست منه گفت: در آینده ایی نزدیک ،صاحب پسری میشی که باید هم نام حضرت علی (ع) یا حضرت رضا(ع) باشه .هر دوتاشون اسمشون علیه ،اون اسب مال این دوتا بزرگوار بوده .راستی این بچه هم دنیا هم آخرتت را آباد می کنه .من نفس راحتی کشیدم که تعبیر این خواب بد نبوده وبه طرف خانه مستاجری که تقریبا نزدیک خانه پدریم بود به راه افتادیم در کل راه من فقط به این فکر می کردم که آیا پسرم من رانجات میده یا صاحبان اون اسب سیاه؟؟؟؟!!!

فریده صالحی گفت:

سوگل وقتی به خانه آمد گرما کلافه اش کرده بود کفش های صندل را از پا درآورد شال و کیفش را روی چوب لباسی نزدیک در آویزان کرد و در حالی که داشت از گرمای هوا شکایت میکرد بوی غذا، او به سمت آشپزخانه کشید، ‌ دیدن مادر که دستش را زیر چانه اش تیرک کرده و صورتش از گریه سرخ شده بود سلام را در دهان سوگل خشکاند، سوگل با دیدن مادر جا خورد و گفت: اتفاقی افتاده مادر? مادر دستی به گونه های خیس ش کشید و گفت مادربزرگ بیمار شده و من نمی توونم برای پرستاری او برم، ‌ سوگل که میدانست مادر، چقدر مادربزرگ و پدربزرگ را دوست دارد ‌و پس ‌از انتقالی پدر از نیشابور به تهران ‌وبیماریش باعث ‌شده ‌بود ‌سالها از آن ها دور بماند. سوگل ‌رو به مادر کرد و گفت مادر غصه نخور حتماً یه کاریش میکنیم الان ، ‌حال مادربزرگ چطوره? مادر آه بلندی کشید و گفت یک ساعت پیش تلفنی صحبت کردم حال خوبی نداشت. و دوباره اشک هایش سرازیر شد و رو به سوگل گفت: حال و روز پدرت ‌هم منو مجبور میکنه تا نتوانم به آنها سر بزنم، ‌ سوگل به فکر فرو رفت و گفت شاید من بتوانم پیش آنها برم و چند روز مراقب مادربزرگ باشم. مادر برقی از رضایت ‌مندی در چشم‌هایش نشست و ‌با خوشحالی گفت حالا که من دانشگاه ندارم می توونم برم، ‌ودر همان حال که داشت در قابلمه را برمی داشت و با تمام قدرت بوی قرمه سبزی را با نفس به درون میکشید مادر را بوسید ‌و گفت اگر غذای منو زود بکشی حتماً یه فکری برای رفتن می کنم. الان که ‌مغزم از گرسنگی کار نمیکنه مادر نفس راحتی کشید و بلند شد تا غذا را برای سوگل آماده کند. سوگل که داشت از سبزی خوردن روی میز برگ ریحانی به دهان می‌گذاشت رو به مادر گفت شب که پدر آمد در موردش بیشتر صحبت می کنیم و به سمت اتاقش رفت تا لباس هایش را در بیاورد سوگل بعد از شام با پدر تصمیمش را در میان گذاشت و قرار شد که فردای آن روز به مقصد نیشابور حرکت کند. فردای آن روز ساعت ‌از چهار ‌گذشته بود که به ترمینال رسید. و یک راست به سمت باجه بلیط فروشی رفت. آقابلیط من رزرو شده، ‌ مرد بلیط فروش بدون اینکه سرش را بلند کند گفت: واسه کجا؟ برای نیشابور ساعت پنج ‌رزرو کردم.
نگاه کنم، اسمتون؟ سوگل احمدی؛ چند لحظه صبر کنید و بعد مشغول آماده کردن بلیط شد. سوگل که خاطرش از بلیت جمع شد، ‌ نگاهی به اطراف انداخت تا وقتی آن را گرفت ‌روی یک صندلی جا خوش کند، ‌ متصدی، ‌ بلیط را به سمت ش دراز کرد و بدون اینکه چشم ش را از صفحه کامپیوتر بر دارد آن را به دست سوگل داد. سوگل به سمت صندلی رفت و ساک ش را روی آن گذاشت نفس راحتی کشید و دست ش ‌را داخل جیب کوچک کیفش کرد. گوشی اش را درآورد، ‌ نگاهی به صفحات مجازی انداخت ‌اما ‌کمی بعدآن را خاموش کرد و باز هم نگاهی به اطراف انداخت صدای زنی که از بلندگو ها مسافران را برای سوار شدن آماده می کرد هر چند یک بار با صدای یک بوق هشدار شنیده می شد، ‌ سوگل سعی کرد یک ربع دیگر که ساعت حرکت اتوبوس بود همانجا بنشیند، چشم هایش را بست و به صندلی تکیه داد، اوکه در دانشگاه ترم چهار حقوق را میگذراند وحالا امتحاناتش به پایان رسیده بود بدش نمی آمد که به این سفربرود، بوی تند قهوه ی اسپرسو از گیشه کوچک داخل سالن فضا را پر کرده بود اشتها هایش را برای نوشیدن ترغیب می کرد سوگل به ساعتش نگاه کرد ساعت از پنج گذشته بود و هنوز از صدای داخل بلندگو خبری نبود، ‌ یک ربع دیگر گذشت سوگل ساک ش را به دست گرفت و به سمت باجه بلیط فروشی رفت، ‌ورو به متصدی گفت: ‌ ساعت از پنج گذشته چرا اتوبوس حرکت نمیکنه؟ مرد متصدی که داشت چیزی روی کاغذ می نوشت خودکار را روی میز گذاشت و از بالای عینکش به ‌سوگل نگاه کرد و گفت خانم من از کجا بدونم هر وقت اتوبوس حاضر باشه بلندگو صدا میکنه، ‌ به گمانم شما خیلی وقته با اتوبوس سفر نرفتین؟ سوگل حرف زدن با مرد بلیط فروش را بی‌فایده دید ناامید روی صندلی اش برگشت صدای زنگ ‌موبایل ‌ش در آمد می دانست که مادر است
. “الو مامان”
“سوگل کجایی؟ سوار شدی؟”
” نه اتوبوس تاخیر داره ”
” ای بابا چرا آخه؟”
“نمیدونم گمونم تا یک ساعت دیگه هم اینجا باشم”
“باشه دخترم مواظب خودت باش حرکت کردی خبر بده”
“حتماً”
سوگل خداحافظی کرد و گوشی را مجدداً در کیفش قرار داد
همهمه داخل سالن کلافه اش کرده بود تا به خودش آمد ‌ جلوی گیشه قهوه فروشی ایستاده است
اقا لطفا یه اسپرسو
قهوه را به دست گرفت از سالن خارج شد صندلی زیر سایه بان او را به سمت خود می کشید روی آن نشست و ساک ش را ‌کنار دست ش قرار داد قهوه را قبل از اینکه بنوشد جلوی بینی اش گرفت ‌و بوی تند قهوه ‏را تا انتهای مغزش کشید. قهوه که تمام شد خواست شکلاتی که در دستش بود را باز کند کودک خردسالی را روبه رویش ایستاده دید، کودک با موهای طلایی و لباسی که از سنش کوچکتر بود و کفش های پلاستیکی به سوگل زل زده بود سوگل به صورتش نگاه کرد زیبایی و معصومیت اش در زیر خاک و چرک فقر مخفی شده بود و صورتش را گمان می بردی روزهاست نشسته‌اند، سوگل هنوز زبان ش ‌ از تلخی قهوه می سوخت شکلات را به سمت کودک گرفت همان موقع زن جوانی از راه رسید و دست کودک را کشید تا همراه خود ببرد کودک که نزدیک به دو سال بیشتر نداشت شروع به گریه کرد سوگل سعی کرد با لبخند زدن زن جوان را راضی کند تا شکلات را به کودک بدهد زن جوان شکلات را گرفت تشکر کرد و برای این که گریه کودک بند بیاید زود آن را به دهان کودک چپاند. بعد رفت ‌روبروی سوگل روی صندلی نشست.سوگل که تمام حواس ش پیش زن جوان بود زیر چشمی او را نگاه می کرد بیشتر از ۱۷ سال نداشت صورتی گرد و صاف و چشم هایی به رنگ سبز داشت لبهای گوشتالو و ابروهای بلند و کشیده که زیبایی خاصی به چهره زن جوان می‌بخشید همانجور که حواسش به زن جوان بود وانمود میکرد که به او نگاه نمی کند شکلات به گلوی کودک پرید و سرفه های پشت سر هم، ‌ سوگل را وادارکرد تا از آبسردکن لیوان آبی برای کودک بیاورد وقتی کودک آرام گرفت، سوگل به زن جوان گفت بیا نزدیک من بنشین زن جوان از زحمتی که برای سوگل درست کرده بود شرمسار بود کودک ش ‌را در آغوش گرفت و کنار سوگل نشست زن جوان که چادر رنگ و رو رفته اش را زیر چانه محکم گرفته بود تا از سرش نیفتد روبه سوگل کرد و گفت خانم باعث زحمت تان شدم، سوگل با لبخندی مهربان روبه ‌زن جوان گفت زحمتی نبود. و بعد از زن جوان پرسید:
اسمت چیه؟
در حالی که زن به زمین نگاه میکرد گفت “صفا”
“چه اسم قشنگی اسم بچه ات چیه؟”
“شیرین”
“چند سالشه؟”
“دو سالش و تازه تمام کرده”
زن جوان لبخند تلخی زد و گفت: چه فایده از روزی که به دنیا آمده شیرینی ندیده سوگل که غم را در چشمهای زن جوان میدید گفت: چقد جوونی چند سالته؟
زن جوان چشم هایش را به زمین دوخت مکث کوتاهی کرد و گفت ۱۷ سالمه
سوگل سر تا پای زن را برانداز کرد، چرا با این سن ‌ کم ‌ ازدواج کردی؟ زن جوان دوباره خنده تلخی کرد و آهی کشید آنقدر تلخ که بدتر از قهوه ای که سوگل نوشیده بود و هنوز تلخی اش روی زبانش را میسوزاند سوگل به صورت زن جوان خیره شد، ‌ هیچ ردی از خوشبختی در آن دیده نمی شد سوگل که در دانشگاه درس وکالت می خواند به خودش اجازه داد تا به زخم های زندگی این زن جوان سری بزند اگر ناراحت نمیشی از زندگیت بپرسم؟ زن جوان با سرش اشاره داد که میتوانی بپرسی وبعد سوگل از ادامه داد چند سالت بود ازدواج کردی. یک بار دیگر زن نفس را در سینه ‌حبس کرد و گفت فکر کنم تازه ۱۴ سالم تمام شده بود به مادرم گفتم می خواهم درس بخوانم شوهر نمی کنم، ‌اما مادرم آن شب چه قشقرق ی به پا کرد گفت پدرت صحبت کرده باید تن به این ازدواج بدهی تازه شوهرت هم مرد خوبی است خیالت راحت خوشبخت میشوی بعدنگاهی به صورت سوگل کرد ‌و گفت خانم؛ پدرم وضع مالی خوبی نداشت ماهم ۸ تا برادر و خواهر بودیم هیچکس به حرف من گوش نمی داد دلم میخواست درس بخوونم از همون اول، ‌شوهرم گفت: عقد کنیم دیگه مدرسه بی مدرسه، یک بار هم به حالت قهر آمدم خانه ی پدرم اما مادرم کتکم زد و گفت تو دیگه شوهر کردی اینجا هم دیگه خونه ی تو نیست، ‌ برگرد خونه شوهرت زن جوان سکوت کرد و در سکوتش چنان سنگینی و درد ی نهفته بود که سوگل از پرسیدن سوال ش پشیمان شد. زن جوان بچه خوابیده در آغوشش را جابجا کرد و دوباره ادامه داد پدرم از کار افتاده و نان دادن به خانواده برایش سخت شده بود وقتی اکبر آمد خواستگاریم خیلی زود جواب گرفت یک هفته بعد هم عقد کردیم نگاهی به سوگل کرد و گفت:اکبر خیلی غیرتیه سوگل با تعجب پرسید از کجا فهمیدی که غیرتیه؟ زن جوان گفت آخه نمیزاره لاک بزنم اگر موهام بیرون باشه دعوا م میکنه دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید اما کلمات در دهانش خشک شد زن جوان که بیش از سنش درد و رنج داشت موهایش را زیر روسری سرخش کرد دیگر لرزش بغض به صدایش نشسته بود. الانم از خونه بیرونم کرده دارم میرم رحیم‌آباد خونه پدرم. سوگل با تعجب پرسید: تو که گفتی خیلی با غیرته چطور یک زن جوان و تنها را فرستاده خونه پدرش؟ زن جوان اشکها ی سرگردان را از گوشه چشم هایش پاک کرد و گفت صبح که برای خرید از خونه در اومدم کمی طول کشید تا برگردم وقتی برگشتم دیدم با زن صاحبخانه دل میدهد و قلوه می گیرد چنان خوش و بشی و میکرد که نگو، ‌ ناراحت شدم بدون اینکه سلامی به آن دو بکنم وارد خانه ام شدم بعد از کمی با عصبانیت وارد اتاق شد و شروع به کتک زدن من کرد اکبر ۱۵ سال از من بزرگتر بود و من همیشه از او می ترسیدم نمیدانم چقدر گذشت در میان گریه های شیرین بود که به هوش آمدم شیرین بالای سرم گریه میکرد تمام بدنم از درد میسوخت، می دانستم که مدتی هست سرش به زندگی بند نیست چه میکردم ، او مرد بود و من همیشه از او می ترسیدم از جیبش یک مشت اسکناس درآورد به صورتم پرتاب کرد وگفت: آمدم دیگر تو را اینجا نبینم میروی رحیم آباد خانه پدرت تا بیایم تکلیفت را روشن کنم، ‌ به اینجا که رسیدم زن جوان بغضش ترکید و اشک هایش چون رشته های مروارید به هم پیوسته از چشم هایش بیرون زد انگار سوگل را برای خود سنگ صبوری می دید تا از درد درون ش بکاهد، ‌سوگل با نگاهش به صورت زن جوان خیره شده بود هنوز سفرش آغاز نشده تمام دلخوشی ش برای رفتن به سفر، ‌ با غم و اندوه زندگی این زن ‌همسفر شده بود. و زن جوان ادامه داد، از اولش دم دمی مزاج بود همش میگفت دوست ندارم، ‌ به اصرارخانواده م تو راگرفتم، سه ساله که ازدواج کردم ولی یک روز روی خوش ندیدم، ‌ حالا نمیدونم از این به بعد چه کار باید بکنم، ‌ سوگل دیگر جرات نمیکرد از زن جوان سوالی بپرسد، ‌ صدای بلندگو پشت سرهم تکرار می کرد، ‌ مسافرین مقصد نیشابور سوار شوند، سوگل اشک‌هایش را که همراه بغض در گلویش قورت میداد پاک کرد و بلند شد تا به اتوبوس برسد زن جوان به دنبال کودکش می دوید اتوبوس در جایگاه خود قرار گرفته بود و مسافران در صفی نامنظم یکی یکی از رکاب بالا می‌رفتند قلب سوگل برای زن جوان در تنگنا قرار گرفته بود وقتی روی صندلی مخصوص خودش جا گرفت چشم هایش از اشک خیس بودند با نگاهش زن جوان را تا پای اتوبوسی که به مقصد مشهد می رفت دنبال کرد. سرش را به شیشه تکیه داد دوباره به حرفهای زن جوان فکر کرد سوگل تصمیم گرفت وقتی وکیل شد وکالت زنانی مثل صفا را برعهده بگیرد تا شاید بتوانند حقوق از دست رفته آنها را باز پس گیرد. سوگل میدانست این زن جوان و کم سن و سال بعد از طلاقش چگونه جامعه او را پذیرا خواهد بود و سرنوشتش در این دنیای پر از نامردی ها چگونه خواهد شد. ‌موبایلش به صدا درآمد
“مادر سوار شدی؟” سوگل که سعی می کرد بغض نشسته در صدایش پنهان بماند گفت: ” مادر تازه اتوبوس حرکت کرده”
سوگل صدات گرفته؟
“مادر خوبم کمی خستم”
“پس رسیدی خبر بده”
اتوبوس خودش را به جاده سپرد تا راه طول و دراز را شبانه بپیماید و سوگل در فکری عمیق فرو رفت اندیشید که این زن جوان و زنانی مانند او که در میان ظلم مردانه کودکی شان آشکارا به نابودی کشیده شده است. چگونه می توانند از ‌نو جوانه بدهند. اتوبوس پیش میرفت وصدای اهنگ شادی از ضبط صوت ماشین بگوش میرسید اما این چیزی نبود که بتواند در ‌این ‌سفر سوگل را خوشحال کند. سفری که برای سوگل سوالهای بی جواب بسیاری داشت.

پایان

محمدرضا مهرآریا گفت:

به نام خدا

شادی رو به قبله

شانس آورده‌ایم که ما یک خانواده‌ی عروسکی هستیم. من، مامان گیسو و گلی خواهرم، چون مادر بزرگم یک پیرزن عروسک‌باز است!
گیسو که توی تئاتر هر از گاهی بهش پیشنهاد کار عروسکی می‌دهند. گلی توی یک مهدکودک غیرانتفاعی کار می‌کند. توی یکی از محل‌های اعیان نشین کرمانشاه. من هم جلوی رستوران عروسک دلقک می‌پوشم تا مشتری‌ها بیایند و خیکشان را پر کنند. دستمال دستم می‌گیرم و کُردی می‌رقصم، با بچه‌ها عکس می‌گیرم، گاهی پیش می‌آید چند نفر بهم می‌گویند: “هوی دلقک، یه کاری بُکو بخندیم شاید بیایم رستورانتان یه چیزی بخوریم” می‌خواهم صد سال سیاه نیایند!
گیسو هیچ وقت از شوهرش دست نکشید. شوهرش بابای زیر قبرم نبود، تئاتر بود. عروسک‌هاش بودند. بچه سن که بودم، پرسیدم: “چرا به عروسکات میگی شوهر؟ ” رفت توی فکر. جدی شد و نفس عمیقی کشید: “بچگیام کار می‌کردم. عروسک مروسک نداشتم” لبخندی نشست گوشه‌ی لبش: “با خودم مرج (۱) بستم بزرگ شدم همه‌ی عروسکای شَهره بخرم”
بزرگ شدیم و یاد گرفتیم چجوری با عروسک به رتق و فتق زندگی برسیم و رنگ زردی جلوی مردم به رخ نکشیم.
ما که بزرگ شدیم، مامان شادی بچه شد و توی همان حوالی ماند. چند سالی می‌شد که توی نه سالگی‌اش گیر کرده بود. عقل و حافظه‌اش هم نه سال به بالا را رد نمی‌کرد. آخرین بار که بردیمش پیش دکترش، گفت: “عمرشم مثل سنش قد نمی‌کشه”
فهمیدیم که قرار نیست چشمش به دنیا باشد. دکترش گفت: “مغزش کوچیک شده، عقلشم به مراتب دچار زوال شده”
اشک نشست گوشه‌ی چشم گیسو و بعدش گلی. من مثل یک مرد حریف بغضم شدم. چشم‌هام می‌رفت که داغ کند، پشت بندش لب‌هام بلرزد ولی جلویش را می‌گرفتم.
توی چشم‌های کم‌ جان مامان شادی هم غم بود و گوشه‌ی چشمش قی. گیسو با دستمال گوشه‌ی چشمش را پاک کرد، ولی غمش ماند.
توی راه خانه باد پاییز می‌زد به درخت‌ها و لختشان می‌کرد. برگ‌های زرد و نارنجی، سوارِ باد می‌رقصیدند.
بغض بیخ گلویم را فشار می‌داد و دست بردار نبود. یک توده ابر سیاه می‌آمد که رنگ عزا بپاشد به شهر.
روزهایی که به خانه‌ی قدیمی مامان شادی توی کوچه پس کوچه‌های تنگ و باریک شریعتی می‌رفتیم، یادم افتاد. بازی کردن توی کوچه، زخم‌های سر زانو، شوری عرق پیشانی که توی ظل آفتاب تابستان می‌رفت توی دهانم و شیرینی هندوانه‌ی دست مامان شادی توی خنکای غروب که بر می‌گشتم خانه، طعم زندگی بود.
دفاع مامان شادی از من و گلی جلوی گیسو و بابا و بغل گرمش، بوی عطر وازلین دست‌هاش از ذهنم پاک نمی‌شد. کاش منم آلزایمری چیزی می‌گرفتم و مامان شادی یادم می‌رفت.
به خانه که رسیدیم، گیسو آرام و قرار نداشت. بعد از چند سال زنگ زد دایی. هر چی از دهانش آمد بهش گفت. گیس می‌کشید پای تلفن که: “شلوار مردانگی پات نیس. بند تنبانت شله که با مادرت حرف نداری” صدای خش‌دار دایی را می‌شنیدیم پشت گوشی: “نمیتانم تو چشاش نگاه بکنم ”
گیسو پشت لبش را می‌گزید: ” دکترش گفت نهایتش چند ماه بمانه”
دایی زد زیر گریه. صدای هق هق گریه‌اش که تمام شد، نفس محکمی از یک چیزی گرفت: “میام می‌بینمش ”
آخر سر گفت: “وام می‌گیرم که بهترین نقطه‌ی سرِ خاک (۲) براش قبر بخرم”
گیسو قطع کرد. خون از لبش می‌آمد: “کی پول ازت خواست؟ ”
چند روز بدون چتر زیر هوای بارانی کرمانشاه آمدیم و رفتیم تا مامان شادی را بردیم پیش چند تا متخصص دیگر. خیس می‌شدیم، در عوض به قول گیسو: “آبرو می‌خریدیم”
یک آبروی دیگر مانده بود که بخریم. بگویی نگویی مرگ مامان شادی نزدیک بود. باید قبر می‌خریدیم برایش.
چند جای دیگر بردیمش‌ همه اتفاق نظر داشتند که بافت مغزش کوچک شده. قدرت اختیارش محدود شده. قدرت تصمیم‌گیری ندارد.
موقع راه رفتن، دست تنها زمین می‌خورد. شب‌ها از خواب می‌پرید. تمام در و دیوار خانه پر می‌شد از جیغ‌‌هاش که: “عروسک مخوام” یا “بیسکوئیت باید بریزین تو شیر له بشه بخورم”
قرص‌هاش که آمدند توی خانه، پول‌هامان هی کمتر می‌شد. گیسو می‌گفت: “خدا عوضشه می‌ده بهمان”
زنده نمی‌ماند در عوض روی تخت، سر حال و قبراق منتظر مرگ می‌نشست.
درخت‌های شهر لخت شده بودند. نزدیک زمستان بود که یک موسسه تشریفات مرگ و میر پیدا کردیم. قسطی کار می‌کرد. دو تا ضامن می‌خواست و پول پیش. یک قبر دو طبقه می‌داد بهمان توی یکی از قسمت‌های متوسط بهشت زهرا. هزینه شام و مراسم هفتم و چهلم هم می‌داد. مداح و تالار عزا و چیزهای دیگر هم جور می‌کرد.
پول پیش را به زحمت جور کردیم. سود اقساطش مثل بانک‌ها بود. اندازه‌ی مراسم عروسی خرج می‌گذاشت روی دستمان.
توی روزهایی که مامان شادی می‌رید توی پوشکش و بوی گندش تمام خانه را می‌گرفت، ما می‌دویدیم دنبال این‌کارها. من سعی می‌کردم به ریدمانش فکر نکنم و به لیوان آبی که دندان مصنوعی‌اش را می‌گذاشت داخلش و گاهی از آبش می‌نوشید. حالم را بهم می‌زد ولی بهش فکر نمی‌کردم. تلویزیون هم که دائم شبکه پویا بود. آرزو می‌کردم کاش مامان شادی چند سال جلوتر گیر می‌کرد تا شبکه‌های دیگری هم می‌دیدیم. باز فدای یک تار موی سفید و نقره‌ای‌اش. به خودش و خاطراتش فکر می‌کردم.
قرار شد قرار داد ببندیم با موسسه که خوردیم به سه روز تعطیلی پشت سر هم.
شب قبل از تعطیلات دور هم نشسته بودیم. پشت شیشه‌ها بخار بسته بود از سرما. گیسو با یک کاسه شیربرنج داغ آمد پیشمان: ” برا شادی خانم عروسک آفتابگردان خریدم”
عروسک آفتابگردان جرقه‌ای شد توی ذهنم که مامان شادی را ببریم دهاتش. قدیم ندیم‌ها توی دهاتش مزرعه‌ی آفتابگردان داشتند. گیسو گفت: “کجا بریم تو این چله‌ی سرما؟ ” گلی هم پشت بندش گفت: “با کدام ماشین؟ ”
فردا صبحش تمام بهانه‌ها و وسایل را ریختیم توی چمدان و سوار تاکسی شدیم و رفتیم پاوه. آسمان قرمز بود. این یعنی می‌خواست برف ببارد. به پاوه که رسیدیم برف بارید. ماشین گرفتیم برای روستای هجیج. برف و جاده را رد کردیم و رسیدیم هجیج، روستای مامان شادی.
زنگ زدم صاحب‌کارم:
-کار پیش آمده سه روز مرخصی مخوام، نه نیار
-فقط می‌تانم بگم برو گم شو!
هر منظوری که داشت به قیافه‌ی مامان شادی بخشیدمش. رنگ سلامت نشسته بود به صورتش. یک چیزی توی مایه‌های رنگ انار. چروکش صاف‌تر شد. توهم بود یا هر چی ولی چند سالی رفت روی سن خیالاتش. هوس سیگار کرد. بهم گفت: “برو بهمن دولی بگیر”
گیسو چشم‌هاش گرد شد: “دخترم برا سلامتیت بده‌ها”
مامان شادی نامردی نکرد، در جوابش گفت: “گوه نخور! ” این یعنی بزرگ‌تر شده بود و مثل چند سال پیش می‌خواست سیگار بکشد.
اول رفتیم امام‌زاده عبدالله، بعد خیلی آرام پا گذاشتیم روی برف‌ها‌ که از خانه‌های پلکانی بالا برویم و برسیم به خانه‌ی برادر مامان شادی.
هرم گرمای چای و خانه، سرمای بیرون را از یادمان برد. برادر مامان شادی دهان به گلایه و شکایت باز کرد که: “خون پسرت حلاله شادی”
مامان شادی هم گفت: “مه خودم بچه‌ی گیسواَم، کِی پسر دارم”
انگار بچه مانده بود ولی کلمات را درست ادا می‌کرد. تا دیروز به سگ می‌گفت گربه. به شب، کمد. به آجر، بستنی. به زار و زمین هم می‌خندید. الان خیلی جدی به سیگارش پک می‌زد، چال لپش می‌خورد به لثه‌هاش و درست حسابی حرف می‌زد.
سیگار و چای مامان شادی که تمام شد گفت: “هوس کردم برم چشمه”
گیسو هم مثل مامان‌های نگران گفت: “عروسکاتم بیارم؟” مامان شادی سر تکان داد.
رفتیم چشمه بِل. دو کیلومتر تا روستا فرقش بود. پای چشمه، مامان شادی پاچه‌ی شلوارش را بالا کشید و رفت توی آب. رو کرد به من و گفت: “روله (۳) این آب سرچشمه‌ی کوتاه‌ترین رودخانه‌ی جهانه”
جواب حرفش سکوت من و گلی و گیسو بود و صدای شُر شُر چشمه.
مامان شادی عروسک آفتابگردان را از گیسو گرفت. لب‌هاش می‌لرزید. لابد بغص بود یا سرما.
سیگاری گذاشت کنج لبش. لرزش لب‌هاش تمام شد: “انگار روزای عمر منم مثل این رودخانه‌س”
گلی رفت و از آب بیرونش آورد. نشستند گوشه‌ای و چای خوردند.
به گیسو گفتم: “حالا که فیلم هندی شد یه سوال بپرسم؟ ”
چشم بریده بود به آسمان. آن‌جا که خورشید می‌رفت غروب کند و از خودش یک لکه‌ی بزرگ نارنجی به جا گذاشته بود: “می‌ترسی؟ ”
دانه‌های برف بدون عجله روی زمین می‌نشستند. باد سرد می‌زد به نوک دماغ و پهلوهام. لابد به بدن بقیه هم می‌زد، ولی بیخیال بودیم.
نگاه گیسو مثل هوا سرد بود:
– از چه؟
-مامان شادی بمیره؟
نگاهم کرد. برف نشسته بود روی موهاش. پیر شده بود.
سرما نشست به جانم. لابد به جان بقیه هم نشسته بود. پا شدیم به رفتن. مامان شادی دوباره سیگار گذاشت کنج لبش. گیسو گفت: “کم بکش، همش از این بهمن تُف به رو (۴) شروع میشه‌ها”
دو کیلومتر بغض بود توی گلویم که لحظه به لحظه جان می‌گرفت برای خفه کردنم. مثل مرد حریفش شدم. کشتمش.
توی خانه، مامان شادی وضو گرفت. نماز خواند. بعد از نماز به گیسو گفت: “به سن تکلیف رسیدم مامان؟ ” گیسو مثل پای چشمه با نگاهش سکوت کرده بود. مامان شادی عروسک آفتابگردانش را گرفت توی بغلش. پای سجاده دراز کشید. قبل از خواب گفت: “یعنی فردا آفتاب میزنه؟ ”
فردا آمد. آفتاب زد، اما مامان شادی بیدار نشد. هوا صاف صاف بود. توی روستا خاکش کردیم. بدون تشریفات.
از روستا که برگشتیم به شهر، ما ماندیم و یک قاب عکس از مامان شادی که به عروسک‌های توی خانه نگاه می‌کرد.

پایان

۱-مرج:شرط
۲-سرِ خاک:بهشت زهرا
۳-روله:عزیز
۴-تفَ رو:لعنتی